Omarm de wereld!

De uitslag van de verkiezingen maakt me verdrietig. Om het verlies van mijn PvdA, maar veel meer nog om de beweging die er blijkbaar gaande is. Steeds meer mensen zijn boos en ontevreden, wat ik me goed kan voorstellen. Als je iedere dag moet bedenken hoe je de rest van de maand moet doorkomen, word je daar niet vrolijk van. Van de economische crisis wordt niemand blij.

Het is heel menselijk om een oorzaak te willen zoeken, een schuldige, een zondebok. Dan kun je iemand de schuld geven, dat maakt het leven overzichtelijk. Als ik op één dag van drie mensen hoor dat ze eigenlijk wel blij zijn dat ze niet in Den Haag wonen, omdat de gebeurtenissen daar hen angstig maken, roept dat bij mij de vraag op: in wat voor wereld leven wij?

We leven in een wereld van angst. We hebben geen overzicht en geen grip meer. Als zelfs zomaar een heel vliegtuig lijkt te kunnen verdwijnen, welke zekerheden zijn er dan nog over? Dan gaan we wild om ons heen slaan, en heel hard roepen dat er niks meer deugt. Dat alles moet blijven zoals het is, en dat mensen en dingen waar we geen grip op hebben maar moeten verdwijnen.

Alles wat je niet zint deugt niet, en dat ga je heel hard roepen. Zo overschreeuw je je eigen angst. Omdat je zo hard roept, maak je anderen ook bang. Angst verlamt, en is een slechte raadgever. Zo houden we elkaar in de greep. Bang voor verandering, bang voor elkaar, bang voor alles wat anders is.

We vergeten dat stilstand achteruitgang is, en verandering nodig. Meebewegen met de dingen die op je pad komen, met een open blik en een positieve houding. Met respect voor verschillen, en met liefde voor de wereld en de mensen om je heen. Zet je angst om in verwondering, omarm jezelf, omarm de wereld.