Het speelkwartier voorbij

Je blijft je verbazen over de landelijke politiek. Twee dagen algemene beschouwingen roepen allerlei vragen op. Nadat jarenlang regeringscoalities werd verweten dat zij geen oog hadden voor de wensen van de oppositie en dat coalitieakkoorden in beton gegoten waren, krijgt een kabinet dat wel aanstuurt op een breder draagvlak het verwijt niet daadkrachtig te zijn.

Nu worden al moties van wantrouwen ingediend terwijl het debat nog niet eens is gevoerd, niet anders dan ondemocratische parlementaire obstructie dus. Nederland verkeert in crisis. De mouwen moeten opgestroopt en een breed draagvlak is nodig. Na de beschouwingen is het zeer de vraag of dat draagvlak er wel echt is. Herinnert u zich het Lenteakkoord nog van vorig jaar? De PvdA deed daaraan niet mee. Achteraf een verkeerde keuze, want nu blijkt dat het dragen van verantwoordelijkheid moeilijke keuzes vraagt. Keuzes die ook nu gemaakt moeten worden. In dat Lenteakkoord van VVD, CDA, CU, GL en D66 vormden lastenverzwaringen de hoofdmoot van de maatregelen. De Europese drie procentsnorm  voor het begrotingstekort werd als uitgangspunt genomen, waaraan niet getornd mocht worden.  Inmiddels heeft Dijsselbloem het voor elkaar gekregen dat het tekort naar 3,3 procent kan en dat betekent minder bezuinigen ( ipv 9 nu 6 miljard). Het geheugen schijnt dus maar kort te zijn.

Herinnert u zich nog het Akkoord van Wassenaar? Een sociaal akkoord van het toenmalige kabinet Lubbers met vakbonden en werkgeversorganisaties in de crisis van begin jaren 80. Het werd en wordt gezien als een verdienste en een doorbraak. Plaats dat nu eens tegenover het gemak waarmee nu getornd wordt aan het afgesloten sociaal akkoord van dit kabinet. Soms begrijp ik het allemaal niet meer. Wellicht naïef te denken dat de huidige tijd geen politieke spelletjes kan gebruiken. Nog meer verbazend is de rol die nu aan de Eerste Kamer wordt toebedeeld. Ooit een kamer van reflectie genoemd die had toe te zien op de degelijkheid, kwaliteit en uitvoerbaarheid van voorgestelde wetgeving. Een Kamer van wijze mannen en vrouwen met enige afstand tot de dagelijkse hectiek van alledag. De leden dienen zonder last en dat betekent dus onafhankelijk hun stem uit te brengen. Nu dreigt dit orgaan een soort tweede Tweede Kamer te worden, terwijl ze niet eens rechtstreeks door de bevolking zijn gekozen. Wellicht tonen de Eerste Kamerleden toch de wijsheid die hun wordt toegedicht.

De komende maanden zullen helderheid moeten geven over de koers en de concrete maatregelen van de rijksoverheid. Gemeenten staan aan de vooravond van ingrijpende decentralisaties en moeten zich daar op voorbereiden. Dat kan alleen als er duidelijkheid komt en voldoende tijd om op de terreinen van jeugdzorg, zorg, ondersteuning en werk het voor onze inwoners goed te regelen. Om organisaties en instellingen mee te kunnen nemen in belangrijke veranderingen. Inwoners die wij als gemeentebestuurders gewoon tegenkomen. Organisaties en instellingen die we regelmatig ontmoeten. Dat is een zware, maar ook uitdagende klus. Waar voor onze inwoners veel van afhangt. Laat “Den Haag” zich dat ook realiseren. Op politieke spelletjes zitten wij niet te wachten. Zei ooit een nu prominent Eerste Kamerlid niet: “Het speelkwartier is voorbij, aan het werk”?