De afgelopen maanden, na de intrede van de intelligente lockdown begin maart, werd mijn wereld veel kleiner. Daar was ik natuurlijk niet uniek in,
dat was voor iedereen zo. Werken deed ik grotendeels vanuit huis en het sporten en sociale leven viel stil. Een situatie kun je niet veranderen maar hoe je ermee omgaat wel. Mijn vrouw en ik besloten daarom om vaker te gaan wandelen of hard te lopen. Gewoon vanuit ons huis, aan de rand van het mooie Hollandscheveld.
M’n moeder sprak zelfs over onze Avond40daagse. Mooi woord dat je niet zo vaak hoort. Dat wandelen deden we natuurlijk tegen de Corona-kilo’s maar ook om even rustig bij te kletsen. U moet weten dat ik thuis een 3-koppige Raad van Toezicht heb van 10, 8 en 6 jaar oud. Prachtige en lieve dochters, maar op een gegeven moment vonden ze bijna overal wel wat van. Het was ons momentje van de dag en we genoten steeds meer en intenser van het buitengebied van Hollandscheveld. We zagen het bos veranderen. Lenteknoppen die uitkwamen, de kleuren groen die veranderden. Zelfs de geuren van het bos. Ik dacht dat ik de meeste wandel- en bospaadjes wel kende, maar er bleken veel meer verborgen pareltjes te zijn dan ik wist. Onze gemeente, en Hollandscheveld natuurlijk in het bijzonder, bleek nog mooier dan ik wist. Misschien daarom deed het bestuurlijke en politieke nieuws van de afgelopen tijd me zo zeer. Het ging niet meer over de mensen uit onze gemeente of de inhoud. Daar waar politiek over moet gaan. Nee, het ging om politieke spelletjes en wethouders die sneuvelden. Zes jaar dit college bleek ver over z’n houdbaarheidsdatum heen. Het vertrouwen in elkaar was weg en het vingerwijzen kon beginnen. En ik keek over die prachtige, oude veenwieke waar een zwaluw sierlijk over het water scheerde. En dacht maar 1 ding: laat het in de Hoogeveens politiek weer over de inhoud en onze mensen gaan. Laten we die sociale gemeente weer worden die we altijd waren. Waar me naar elkaar omkijken en waar de sterkste schouders wel de zwaarste lasten dragen. Omdat dat, en alleen dat, de kracht van samenleven is. Samenleven in een gemeente waar onze kinderen naar scholen kunnen in hun eigen wijk of dorp. Waar we duizenden bomen gaan planten omdat Bhalotra ons daar vroeger al over liet dromen. Waar we genieten van de prachtige winkels in onze Hoofdstraat en in de andere winkelcentra. Dat we beseffen dat we met Plan Schoonhoven en Nijstad goud in handen hebben en uniek liggen aan de rand van het prachtige Nationaal Park Dwingelderveld. Waar TVM, Unigarant, !Pet, VEPA en zoveel andere bedrijven onze trots zijn en de plek waar onze mensen werken. Waar we trots zijn op onze prachtige bibliotheek en ons mooie Theater de Tamboer. Dat is mijn gemeente Hoogeveen. De Hartstocht van Hoogeveen. Laat het daar weer over gaan in de Hoogeveens politiek. Over onze mensen en de inhoud. En terwijl ik verder loop aan die mooie veenwieke lijkt het net of de witte wieven in de verte zachtjes zingen: ‘Onze gemeente kan zoveel beter’…
Mark Tuit
